Dag 1 vertrek in de vroege morgen van 3 juni, 1224 kilometer voor de boeg naar Maribor in Slovenie waar overnacht gaat worden,

Het werden hele lange vermoeiende kilometer maar geen problemen bij de grensposten dat liep allemaal soepel gelukkig blanka spreekt de taal en dat is toch wel handig in deze landen vooral als je met 2 meiden deze trip maakt zonder een stevige brede man achter het stuur.

Na 4 uur vertraging bij de grens met Slovenie eindelijk aangekomen in ons hotel in Maribor voor de overnachting, tijdens de stops onderweg de eerste zwerfhondjes. Zo verdrietig ze komen gelijk naar je toe zijn ontzettend lief, je zou ze allemaal in de auto willen meenemen naar huis , Na een flinke aai en voedsel aan ze te hebben gegeven moet je weer verder al doet dit heel veel verdriet.

Na een nacht slapen vroeg in de morgen van 4 juni weer op weg voor nog een zware dag 1200 kilometer richting Rudozem, de verwachte problemen bij de grens van Bulgarije die er totaal niet waren dachten wij nog een paar uur dan zijn we op plaats van bestemming, maar het liep iets anders. Het laatste stuk werd een nachtmerrie gelijkend op een horrorfilm.

Het werd inmiddels alweer donker, onweer regen en onderweg werden we staande gehouden door een griezel die vertelde dat de weg afgesloten was en stuurde ons een andere kant op en achtervolgde ons een hele tijd helemaal geen goed gevoel, opeens borden Turkije, tja nie goe hé dus Diane en Antony gebeld. Hotel zoeken en als het licht is weer gaan rijden, maarja de schrik zat er goed in bij ons dus dachten we rijden door. Heel vroeg in de morgen alles nog donker na een rit in totale duisternis met onweer regen door de bergen eindelijk in de buurt van Rudozem een zucht van verlichting veilig. Maar Hotel verlaten dus besloten om op de parkeerplaats toch nog wat te slapen in de auto.

Na een paar uur slapen in de auto, tranen en gedachten van spijt,  alleen maar naar huis willen veilig bij je gezin en vrienden,  eindelijk naar de shelter, hier hebben we het voor gedaan en het is het waard geweest alle ellende en angst even vergeten.

Het terrein op rijden van de shelter zullen wij nooit vergeten het geblaf van de honden die gelukkig veilig in de shelter zitten niet bang hoeven te zijn, geknuffeld worden en iederedag eten en drinken. Zij zijn de gelukkigen die een kans krijgen op een fijne toekomst.

Maar eerst kennis maken met iedereen en dan de auto uitladen.

Na het uitladen en wat gepraat te hebben in de personeels ruimte hier maken we al kennis met de kleine pups, gaan we de shelter in met de jongens en o wat een indruk maakt dit, al die honden die aandacht willen een aai een knuffel. Tranen komen vanzelf. Honden overal geen plekje meer vrij.  Wat een werk is dit voor een handje vol mensen, alle kennels die schoongehouden moeten worden, alle honden die een aai en een knuffel willen en ook krijgen, ons respect voor Diane en Antony en de jongens groeid met de minuut.

Na de ronde in de shelter en de honden een aai en een knuffel te hebben gegeven is het tijd voor een stevige wandeling met enkele honden spannend want wat kunnen wij verwachten, maar het was geweldig om ze te zien. De jongens met de honden buiten de shelter aan de riem zodat ze wennen  aangelijnd te lopen, een beetje verkeer leren kennen en ook af en toe een ander dier en andere mensen.

Na de wandeling met de honden gaan wij met Antony naar het huis daar wacht Diane op ons met nog meer honden en katten ook daar is het vol met dieren. Hier zijn de dieren die speciale aandacht nodig hebben. De liefde voor de dieren die deze mensen uitstralen en het vertrouwen wat de dieren in hen hebben is ongelofelijk echt elk hoekje en gaatje in het huis is gevuld met dieren.
Hier zien wij Ragnar gevonden door Antony deze morgen, hij ziet er verschrikkelijk uit, we kunnen onze tranen niet tegenhouden en mogen helpen met zijn wonden uitwassen, overal maden echt verschrikkelijk hij zit onder de diepe wonden het stinkt verschrikkelijk, hier kun je je niet op voorbereiden dit doet pijn heel veel pijn,  dat mensen een dier zo kunnen negeren zo laten lijden en niet helpen. Wat een geluk heeft hij dat hij Antony tegen is gekomen op zijn pad. Ook Khaleesi is er wat een schat is dit in onze ogen ziet zij er nog heel slecht uit maar is al zoveel beter als de dag dat zij gered werd. Alle dieren zijn zo verschrikkelijk lief ongelofelijk.

Na alle indrukken, soms heel boos op mensen die de oorzaak zijn van al deze ellende en al dit verdriet is het tijd om te eten, een afscheids dinee met z'n allen. De verhalen over alle honden  geweldig om dit te horen. De verhalen over de honden hun redding en hun vertrek uit de shelter naar hun nieuwe familie, geen dier wordt vergeten geadopteerd of nog in de shelter zij hebben allemaal een eigen plekje bij hen en worden nooit vergeten.

Dan is het tijd om afscheid te nemen, met de belofte dat als de mogelijkheid er is wij zeker nog terug komen. Na nog wat waarschuwingen van Antony dat er mensen vanaf hun balkon op dieren schieten gaan wij  terug naar het Hotel. Daar aangekomen zien wij wat kleine kittens en besluiten wat eten te geven Virginie roep kom naar binnen en ja hoor nauwelijks binnen horen wij schoten, waarom zijn mensen zo wreed het is echt ongelofelijk.

Na een rusteloze nacht van veel herrie gaan wij inpakken en naar huis. we hebben besloten om het wat rustiger aan te doen en 2 x te overnachten in Slovenie en in Duitsland.