"Ja! we wilde gezinsuitbreiding... in de vorm van een hondje!"

februari 2022

In ons geval moesten we nadenken; pup of wat ouder, het werd 'wat ouder'. Nu zitten de Nederlandse asiels vol met honden, maar helaas niet met het soort hondje wat wij graag wilde, wij waren verliefd op een border collie achtige hond en in asiels zie je vaak Bulldogs en Staffords en we hadden niet het idee dat wij het geschikte gezin zijn voor dit soort honden.

Dan kom je terecht in de wazige wereld van stichtingen, we wilden immers een hondje een nieuw en goed leven geven. Geloof me daar zie je door de bomen het bos niet meer...Ik wist dat er malafide stichtingen waren dus vroeg ik een oud collega die zelf honden heeft of zij betrouwbare adressen had voor ons, want een stafford of bulldog uit het asiel zagen we niet als onze ideale hond, al weet ik dat het ook super lieve honden kunnen zijn!

Op haar lijstje stond hoog bovenaan RSDR, een stichting waar wij nooit van gehoord hadden, maar zij al eens een hond van geadopteerd had, dus snuffelde we de site af en zagen al wat hondjes die we stiekem super leuk vonden, maar hoe werkt dat dan? Een hond adopteren uit Bulgarije?

Nou voordat je überhaupt hebt over adopteren gaat er een proces aan vooraf, je kunt denken; 'wat een onzin' maar je kunt ook denken; wow een stichting die eerst wil kijken naar belangrijke dingen voordat je als adoptant in aanmerking komt.Het gaat namelijk wel over een levend wezentje, en geen wegwerpartikel!Een match voor hond en mens, wat past bij de hond en welke hond past bij de mens en zijn/haar gezin.Dus het formulier ingevuld en meteen leuk mail contact, ze hadden na aanleiding van ons formulier al een hond in gedachten ( en liet dat nou een hondje zijn waar we via de site al stiekem verliefd op waren).Ze wilden graag een huisbezoek inplannen iets wat bij het adoptieproces van RSDR hoort.

We hebben een ontzettend gezellige avond gehad! Wat we hadden ingevuld op het formulier kwam overeen met de werkelijkheid (en dat is niet geheel onbelangrijk) en konden aan ons RSDR bezoek alle vragen die we hadden afvuren.Na het bezoek wordt er dan een rapport gemaakt waar vervolgens 4 of 5 mensen naar kijken... Laat je niet afschrikken door mijn verhaal hoor, ze bijten niet 😉

Het enige dat RSDR wil is dat een hond ( of kat) het gouden mandje krijgt wat ze zo verdienen, maar ook welke hond zou passen. Het heeft geen zin om zomaar een hond te plaatsen zonder te kijken of het voor ALLE partijen een match is!Het hondje wat we op de site hadden gezien (verliefd op waren geworden) en als potentiële match ook aan ons was voorgesteld bleek in Nederland te zijn!!!

Dus maakte we een date afspraak bij het pleeggezin. Kijken of er ook in het 'eggie' de match is voor hond en mens. Al wil je 10 keer komen kijken... het mag, het kan! Dat is zo fijn. Voor ons ook belangrijk om te kijken of de match er is natuurlijk maar ook dat ze niet klakkeloos honden plaatsen zoals zo veel malafide stichtingen. De enige die daar beter van worden is de 'verkoper' en ik ben blij en trots om te zeggen dat dit absoluut niet zo is bij RSDR.

Wij zijn 2 keer op bezoek geweest bij 'onze' Cari, voor alle partijen een match, voor hond, voor ons en voor RSDR. Inmiddels zijn we al 4 maanden ontzettend gelukkig en blij met onze Cari, een dame van 2,5 die als pup al bij RSDR is gekomen in Bulgarije, haar hele geschiedenis en karakter was dus al bekend.Cari maakt iedere dag stapjes, van een heel bescheiden meisje laat ze steeds meer haar karakter en willetje zien, niet gek natuurlijk want het leven wat ze nu heeft is totaal anders dan het leven in Bulgarije.

Ze heeft geen slecht leven gehad, laat dat duidelijk zijn, maar als stichting met tig honden, is er niet altijd tijd voor een knuffelsessies tig keer per dag, of iedere dag minimaal 4x per dag een uitlaatronde, is er geen centrale verwarming of prachtige fluffie mand of heerlijke bank. Niet omdat ze het niet willen, maar omdat het geld er niet voor is, de mensen doen wat ze kunnen maar altijd handen tekort komen en omdat het een stichting is die geen winst maakt, die transparant is (ook best belangrijk, zo niet heeeeel belangrijk) en die alles in het werk stelt om de (straat)honden een beter leven te geven met als ultiem doel een gouden mand bij een gezin.

RSDR laat je niet los na de adoptie van een hond of kat! Je kunt altijd met vragen terecht en ook als het uiteindelijk toch geen match blijkt zijn ze er voor de adoptant en hond/kat. Je valt dus echt niet in het diepe na de adoptie. Daarnaast is er ook een facebookgroep waar je vragen kan stellen of gewoon een foto kan plaatsen van jezelf en je viervoeter.Kortom er is nazorg.

Wij zijn zeer tevreden over de werkwijze van RSDR in Nederland en Bulgarije, de lijntjes zijn kort, de stichting transparant en het contact erg leuk!Cari heeft vanaf dag 1 ons hart gestolen, ze leert iedere dag en wij leren van haar. Ze is alles wat we zochten in een hond en meer hahaha.

Ik wil afsluiten dat we RSDR dankbaar zijn voor Cari, we genieten intens van ons mupke en we kunnen de wereld niet redden... maar we hebben onze Cari wel een nieuwe kans gegeven en daar gaat het om bij RSDR...

Groetjes Merel en Cari


Ze zijn de liefste van allemaal!

januari 2022

Ik heb ondertussen al 2 poezen geadopteerd bij RSDR. En mijn ouders 1. Ze zijn de liefste van allemaal! Je merkt dat er aan socialisatie gewerkt wordt in Bulgarije zowel met hond als mens. Ik heb duidelijk mijn voorwaarden laten horen aan RSDR en zij zochten een poes op maat voor mij. 2x de ideale match dankzij RSDR. Als ik ooit weer een poes adopteer, dan zonder twijfel weer bij RSDR. Ondertussen sponsor ik ook een poes vanop afstand. 20 euro per maand, het geeft me veel voldoening.


Ik hou van haar en zij houd van mij

november 2019

Toen Izzy naar Nederland kwam was ik nog vrijwilliger bij RSDR en pleegmama voor de hondjes. De aankomsten waren toen nog bij mij.

Haar geschiedenis is, dat de moeder een straathond is die bevallen was van haar pups in iemands tuin. Mensen kwamen Izzy en haar zusjes afgeven bij de shelter, de moeder was al een week niet gezien en de pups huilden heel de dag van de honger.  

Een jaar lang heeft zij in de shelter geleefd tot zij op 13 december 2015 eindelijk naar Nederland mocht er was een pleeggezin gevonden die haar een kans wilde geven op een goed thuis.

Helaas liep dit anders de dame die de pleegzorg op zich had genomen kon het allemaal niet aan en vanaf dat Izzy de deur uit was op zondagmiddag de aankomst,  is er constant contact geweest tussen het pleeggezin en RSDR. De volgende ochtend na aankomst kreeg ik een telefoontje van Ineke en er werd besloten om Izzy terug te halen zij kwam bij mij in pleegzorg. 

Izzy was bij terugkomst helemaal in paniek en enorm angstig voor alles en iedereen, zo was zij niet aangekomen nog geen 24 uur daarvoor. Zij was verlegen maar niet bang van mensen en honden. Wat een verschil en wat was haar overkomen in 24 uur, ik zal het nooit weten mijn hart brak wat een hoopje ellende. 

Ik heb haar in een mand gelegd en ben dagen bezig geweest met haar met de hand voeren en te laten drinken, s'avond nam ik haar mee naar bed en sliep zij bij mij zodat zij zich veilig voelde. 

Al met al heeft het maanden geduurd voordat zij zich zo veilig ging voelen en meer vertrouwen in mij en de mensen om mij heen kreeg om door de woonkamer te lopen. 

Izzy is nu vier jaar bij mij en alles is goed gekomen, ze is een ondeugende rakker en voor bekenden een super lieve sociale hond geworden, ook kinderen vind ze super. Bij vreemden kijkt zij eerst de kat uit de boom maar dat mag, ik vertrouw ook niet iedereen zal ik maar zeggen.

Ik heb nooit geen spijt gehad van mijn beslissing dat Izzy bij mij mocht blijven.

We kunnen elkaar niet meer missen. Ik hou van haar en zij houd van mij.

Veel liefs van Izzy en Jenny


Een vriendinnetje voor het leven! 

juli 2019

Door wisselende werkschema’s kregen we tijd voor een hondje. Ik kon niet meer wachten en begon meteen met zoeken. Toen we tijdens het zoeken op de site van RSDR terecht kwamen en ik Chica hier zag was ik meteen verkocht.

Toch vond ik een hondje uit het buitenland wel spannend. Het werd onze eerste hond en we hadden beide geen ervaring met buitenlandse honden. Het idee dat Chica al in een gezin in Nederland zat en nog erg jong was sprak ons erg aan!

 

Al snel hadden we een formulier ingevuld en was er telefonisch contact. Hierna volgde het huisbezoek. Dit leek me best spannend maar was eigenlijk juist erg prettig. We kregen meer informatie en zo groeide we steeds meer naar het idee van een hond in huis toe! Binnen een week zouden we gaan kijken bij Chica. 

Toen we binnenkwamen was het eerste dat ik zei: ‘ Wat is ze klein!’ Een echte pup die het super goed kon vinden met de andere honden uit het opvanggezin. Wat afwachtend naar ons toe maar nadat ze pas een paar dagen bij het opvanggezin zat had ze hier al een echte band mee. Tijdens het wandelen zocht ze deze toenadering ook bij ons. Al snel werd duidelijk dat Chica ons eerste hondje zou worden!

Een week later (ik kon bijna niet wachten) haalden we haar op! 

Best gek ook want ze was erg gewend in het opvanggezin. Dit heeft ervoor gezorgd dat wij rustig kennis met haar konden maken voordat we definitief besloten haar op te halen. 

In de auto lag ze meteen lekker te slapen en ze wende ook snel aan ons tijdens de lange autorit. Eenmaal thuis ging het bijna vanzelf. Spelen, wandelen, knuffelen, iedereen ontmoeten en vooral de boel verkennen! Zindelijk worden, dat moest ze wel nog even leren.

Vrijwel meteen startte de puppy cursus, een wekelijks moment waar we allemaal van genoten. Chica is erg leergierig en wij leerden hier ook erg veel. Ze richtte zich steeds meer op ons en hield ons zo goed in de gaten dat ze al vrij snel los kon lopen. Dit maakte het plaatje compleet. Inmiddels is ze al drie diploma’s verder en doordat we het allemaal zo leuk vinden is ze zeker nog niet uitgeleerd.

Huishoudelijke taken zoals stofzuigen, daar houdt ze niet zo van. Waarschijnlijk is ze bang dat ze mee moet gaan helpen. Vanaf het begin namen wij haar vaak mee naar verschillende plekken en dit zorgt ervoor dat ze dit nu allemaal prima doet. Zelfs over het station of door de drukke stad lopen is geen probleem, de aandacht vindt ze dan juist erg leuk. 

Niet alleen door ons, maar door de hele familie is ze in het hart gesloten! Ons kleine draakje dat iedereen met haar streken aan het lachen maakt. 

Een gouden mandje heeft ze niet want al haar manden eet ze graag op. Ook haar speelgoed heeft veel te verduren en er is weinig leukers dan onze slippers en pantoffels zoeken en om dan vooral te kijken alsof ze niet weet wat er is gebeurd. Voor ons is Chica een vriendinnetje voor het leven, een leuke puppy die veranderd in een grote puber en ze is zeker niet meer weg te denken voor ons! 


Hond Raphy vertelt: “ik had niet zo’n goede start”               

december 2017

Ik kan eigenlijk niet wachten om het grote nieuws te vertellen, maar toch hou ik jullie nog even in spanning, want als jullie mijn ‘verhaal’ niet weten, snap je ook niet waarom het zo’n groot nieuws is.
Ik heb niet zo’n goede start gehad, ik wil daar niet zoveel over kwijt, want ik heb nog niet alles verwerkt en het drukt nog steeds een zware stempel op mijn dagelijks leven. Maar al snel was er een lichtpuntje, samen met mijn zusjes werden we door geduldige mensen naar een warme veilige plek gebracht. Daar werden we vertroeteld en verzorgd, we hadden altijd eten en hoefden niet bang te zijn voor klappen. Er waren veel andere honden om mee te spelen. Het was al snel ons veilig thuis. Er was altijd duidelijkheid en structuur, ik wist precies waar ik aan toe was en dat was voor mij goed. Soms wilden ze echter dat ik aan een lijn mee naar buiten ging. Dat viel echt niet mee voor mij, alles wat nieuw is vind ik spannend. Ik heb er dan ook een hele tijd over gedaan om te kunnen genieten van de wandelingen. Uiteindelijk was ik zover dat ik ook met vreemde mensen kon wandelen, heel dapper vond ik dat van mezelf. En toen werd mijn leven op zijn kop gezet. Van de een op de andere dag begon ik aan een lange reis met vreemde mensen. Gelukkig ging mijn kennelvriendje mee, zodat ik niet in paniek raakte, maar leuk was anders. Na de reis ging ik bij een mevrouw ‘in opvang’ wonen met een hond die met mij op stap gingen, wandelen in de wijk en mee naar de dagopvang. Geen probleem, totdat er op de wandelingen harde knallen en lichtflitsen waren. Dat was me te veel. Ik sloot me zoveel mogelijk af voor de omgeving en wilde niets meer. Weer ging ik op reis. Nu kwam ik op een rustige plek met veel ruimte en andere dieren. Ze zeiden dat ik daar oud en nieuw goed door zou komen. Geen idee wat oud en nieuw was, ik heb er niets van gemerkt. Ik was ook daar echter niet gelukkig. Er waren veel verschillende mensen en dat gaf mij te veel onrust. Weer ging ik op reis. Nu voelde ik me daar best thuis en speelde ik met de andere hond, maar ik durfde niet naar buiten. Het schijnsel van de autolampen herinnerde me aan de lichtflitsen die ik eerder had gezien en weer kroop ik in mijn schulp. Opnieuw ging ik op reis. Eerst gingen we wandelen in een bos met een hele meute honden, dat was leuk. In mijn nieuwe thuis wende ik al snel. Autolichten waren nog lang een probleem, maar daar schrik ik niet meer van. Knallen wel. Dat vind ik echt niet leuk en nu heb ik de pech dat de mensen waarbij ik woon in een gebied wonen waar het hele jaar door knallen zijn. Dat is eigenlijk het enige nadeel. En oh ja, bezoek vind ik ook niet fijn. Het liefst wil ik dan in een aparte ruimte en niet eens horen dat er iemand is. Je weet nooit of iemand te vertrouwen is. Er zijn verschillende mensen speciaal voor mij gekomen en ik ben zelfs bij iemand gaan logeren, maar ik blijf toch het liefste bij de mensen die ik nu zo goed vertrouw. Dus ik ben met een charme offensief begonnen: heel veel pootjes geven, kusjes geven en veel knuffelen, extra blij zijn als ik thuis kom of als mijn mensen weer thuis komen. En dan wel lelijk of bang doen naar andere mensen die interesse in me hadden. Uiteindelijk had ik ze overtuigd dat ik niet meer bij ze weg wilde. Er was echter nog een groot probleem: de knallen in de buurt. Omdat ik weet dat er plekken zijn waar niet geknald wordt, hield ik echter hoop. Er was verandering op komst. Er werd druk gepoetst en geklust en als we thuis kwamen, rook ik dat er andere mensen in huis waren geweest. Heel vreemd, maar ik voelde een hoopvolle spanning. Wat blijkt: mijn mensen hebben goed naar mij geluisterd, ze hebben hun huis verkocht en we gaan met z’n allen verhuizen naar een plek waar geen knallen en lichtflitsen zijn, een plek met heel veel grond om het huis, weinig verkeer en weinig mensen die voorbij komen en genoeg ruimte waar ik me terug kan trekken als er bezoek komt. Eigenlijk hebben ze een waar ‘Raphy-paradijs’ gevonden. Omdat het best een afgelegen plek is, vinden ze het ook fijn als ze een stoere hond hebben die hard blaft als er iemand in de buurt komt en die taak kan ik mooi op me nemen, want ik ben daar echt goed in. Nou het mooiste moet nog komen, het grote nieuws is, dat nu ze een plek hebben gevonden waar ik 100% gelukkig kan zijn, ik mag blijven! Jawel, ze gaan me adopteren, echt waar! Ik ben echt de gelukkigste hond op deze wereld! Ik heb lang moeten wachten op een eigen thuis, maar uiteindelijk was het dat allemaal waard!
Heel veel knuffels, Raphy

Alle emoties kwamen er toen uit

oktober 2017

Al heel lang wilde ik een eigen hond. In ons vorige huis kon het niet. Het was te klein en was een flat zonder lift. Toen verhuisden we naar ons huidige huis een jaar geleden. Ik werd met de dag jaloerser op mensen die ik voorbij zag wandelen met hun hond. ‘Ik wil dat ook zó graag’ zei ik steeds tegen mijn vriend. Toen zijn we serieus gaan nadenken over een hond. Eerst was er nog wat twijfel, ik wilde per slot van rekening ook graag een paard! Uiteindelijk na veel wikken en wegen, voordelen en nadelen tegenover elkaar zettend, hebben we de knoop doorgehakt: We gaan voor een hond! Een pup zat er niet in, iets wat ons stiekem toch wel erg leuk leek. We werkten allebei en om een pup op te voeden heb je tijd nodig, veel tijd, meestal meer dan voor een volwassen hond. We gingen dus al vrij snel asiels af. Een hond een 2e kans geven, een eigen warme mand bieden begon ook een steeds mooiere gedachte te worden. Omdat mijn vriend nog nooit een hond had gehad en ik vroeger alleen een klein hondje bij mijn ouders had, wisten we wel ongeveer wat we zochten. In het asiel zaten destijds bijna alleen maar herders of pitbulls met gedragsproblemen of Jack Russels. Dit was niet wat we zochten en het was eigenlijk ook niet handig aangezien wij beginnende baasjes zijn.

Wij zijn verder blijven zoeken en uiteindelijk op de website van de RSDR terecht gekomen. Tijdens mijn avonddienst op het werk (had weinig te doen) de website (en voornamelijk de honden natuurlijk!) wat beter bekeken en ik werd steeds enthousiaster. Ik besloot een lijstje te maken met honden die mijn voorkeur hadden, zowel qua uiterlijk als innerlijk. Ik heb dit lijstje niet aan mijn vriend laten zien maar hem gevraagd ook eerst zelf een lijstje te maken om te kijken of er hetzelfde uitkwam. En er was 1 hond die we uiteindelijk beiden op ons lijstje hadden staan: Evy! Toen ik iets later een aanvraag stuurde ( o.a. voor Evy, en nog 2 andere honden) is alles in sneltreinvaart gegaan. We kregen een telefonische intake en toen dat goedgekeurd was kregen we een huisbezoek. Evy (toen nog Daphne) was inmiddels al naar Nederland gekomen en zat in een opvanggezin. We kregen uiteindelijk de mogelijkheid om op bezoek te gaan bij Evy om kennis te maken. Onze verwachtingen waren laag omdat we wisten dat ze vrij bang kon zijn. Dit was ook het geval. Ondanks dat waren we het er beiden over eens en op weg naar huis hakten we de knoop door: dit wordt onze hond! Op 6 januari 2017 gingen we haar ophalen. Licht nerveus maar ontzettend opgetogen gingen we op weg naar Evy. Daar aangekomen dronken we even wat en ging Evy met ons mee. Thuis had ze tijd nodig om te wennen. Ze lag alleen maar in haar mandje en kwam er alleen uit als we haar de riem om deden om te gaan wandelen. Na een week kwispelde ze iets als ik beneden of thuis kwam maar ze bleef in haar mandje.

 
Toen, 3.5 week nadat we haar opgehaald hadden werd echter onze grootste nachtmerrie werkelijkheid, Evy was weggelopen. Ze had zich met riem en al losgerukt en was er als een speer vandoor gegaan. Ik heb heel even rond gefietst in de hoop haar ergens te spotten, maar ik kon haar niet meer vinden. Half huilend en in paniek heb ik mijn vriend opgebeld en het vreselijke nieuws verteld. Hij heeft direct alles in gang gezet. RSDR gebeld en Waar is onze Angel? ingeschakeld. Ik ben de hele middag blijven rondfietsen maar ik kon haar niet meer vinden. Uiteindelijk moesten we de moeilijke keus maken om te stoppen met zoeken, omdat het té donker was geworden. De dagen die erop volgden kregen we ontzettend veel hulp van de mensen van Waar is onze Angel? maar ook zeker van de RSDR. Verschillende vrijwilligers én adoptanten kwamen ons helpen zoeken. Zelfs een speurhond werd ingezet maar helaas zonder resultaat. We kregen verschillende zichtmeldingen maar Evy was zo ontzettend bang dat ze direct weer weg rende als mensen haar probeerden te vangen. Na een week (we waren inmiddels weer begonnen met werken) kregen we een melding van een boer in Duitsland die Evy zag lopen op zijn land. Ik ben direct de auto ingevlogen en naar Duitsland gereden. Daar zag ik haar zitten! Maar ze was zo bang, uitgeput en helaas nog niet genoeg gewend aan ons, zodat ze van mij weg liep tot ik haar niet meer kon zien. Wanhopig een nieuwe voerplek gemaakt en vervolgens weer terug gegaan naar mijn werk. De volgende dag was de voerplek onaangeraakt en zijn we nog een keer gaan speuren met een speurhond. We hebben Evy toen weer zien lopen maar in haar paniek weer uit het zicht geraakt. De 4 dagen daarop hebben we vangkooien neergezet en 24/7 gespot (ook weer door alle vrijwilligers) maar het leverde wederom niks op. We hebben daarna een week lang niks meer gehoord, geen enkele zichtmelding meer. Tot we weer een telefoontje kregen van een Duitse vrouw dit keer, die zei dat ze Evy ergens had zien lopen. Een vrijwilliger van de RSDR, die praktisch elke dag is komen helpen, was in de buurt en is er direct heen gegaan en… zag Evy lopen! Wij waren helaas weer aan het werk en besloten om na ons werk weer een nieuwe voerplek te maken. Evy was uiteindelijk weer uit het zicht geraakt. Toen wij ter plekke kwamen begonnen we met het maken van een geurspoor richting de voerplek. Tijdens het wandelen zei mijn vriend ineens: Ik zag haar! Schijnbaar was Evy in een geultje in het weiland gaan liggen uitrusten. Ik ben iets terug gegaan en mijn vriend heeft d.m.v. een nachtkijker mij naar Evy toe geleid. Vlak voor ik bij haar was (ik zag haar nog steeds niet) kwam mijn vriend naar mij toe. Zijn telefoon was leeg en hij kon mij niet meer verder begeleiden. Ik kreeg de nachtkijker en voor het eerst zag ik Evy zitten, 2 meter voor mij. Ik ben tegen haar gaan praten en beetje bij beetje dichterbij gaan zitten. Op een halve meter afstand nam ze een knakworstje van mij aan en kon ik haar een riem omdoen. Gevangen! Alle emoties kwamen er op dat moment uit, niet alleen bij ons maar bij iedereen die ons geholpen heeft. Ze was ruim 5 kilo afgevallen, compleet uitgeput en ik heb haar naar de auto gedragen.
Pas toen we onderweg waren naar huis drong het bij Evy door wat er gebeurd was en kroop ze naar voren, op schoot bij mijn vriend. Evy is 16 dagen vermist geweest. De periode daarna heeft Evy hele grote stappen vooruit gemaakt. Ze vertrouwde ons meer, kwam uit haar mandje om aandacht te zoeken, kwam op de bank zitten en genoot duidelijk van onze aandacht. Bijzonder om te zien wat dit met haar maar ook met ons heeft gedaan.
Het is geen moment in ons opgekomen om te stoppen met zoeken. Wij hebben Evy 6 januari 2017 opgehaald en vanaf dat moment zullen we altijd voor haar door het vuur gaan! Nog steeds maakt Evy grote stappen vooruit. Mensen vindt ze (bijna) niet meer eng, ze speelt met andere honden en ook met ons. Het is precies zoals ik me had voorgesteld hoe het zou zijn met een hond! We hardlopen samen, maken leuke en mooie wandelingen en Evy is gelukkig, dat zien we aan haar. Evy is een fantastische hond en wij zijn intens gelukkig dat wij deze prachtige hond mochten adopteren en haar nu een mooi leven kunnen geven!
 
Lynn Berg, 

"Ik wilde eigenlijk een Rode"

Ik had al twee katten (broer en zus) maar omdat broer zus nogal op haar nek zat, dacht ik dat nog een broertje of zusje de verhoudingen misschien wat beter zou maken. En het is ook gewoon leuk, een kitten. 

Ik wilde graag een rooie, dus op zoek naar een rode kitten. Asiel, kittenopvang, Google, geen kittentijd. Uiteindelijk bij RSDR uitgekomen. Daar viel mijn oog op Barnaby, een rood katertje. Maar omdat mijn kater dus nogal dominant doet werd gedacht dat dat niet goed zou gaan. Toen bleek dat Henrietta, een lapjespoesje, vrij gekomen was. Toen ik dat koppie zag was ik verkocht. 

Ik bedacht dat ze best een rugzakje zou kunnen hebben, en dat ik niet teveel van haar moest verwachten. Als ze alleen maar op de kast wil liggen en geen contact wil, prima, als zij maar gelukkig is. Dat is gelukkig niet het geval, mevrouw is zeer aanwezig. Erg knuffelig is ze niet maar dat maakt ze goed met haar karakter! 

Zodra ze het pad van één van de anderen kruist, moet ze even meppen of in een oor of kont bijten. Klein bijdehandje is ook de schrik van de buurt want ze mept alles en iedereen, zelfs het hondje van de buurvrouw. Ik heb ontzettend veel lol om haar. 

En ze is zelf ook happy, dat blijkt uit alles. Ik ben zó blij met haar en zou haar voor geen goud willen missen. Mijn kleine terror.

Linda van Lunteren


 “dit is jouw laatste huisje, dat beloven wij!”

Wij hebben altijd honden in huis gehad. Ik kan mij geen leven zonder hond voorstellen. Het begon vroeger met een eerste puppie, een echt vuilnisbakje. Later hebben we een Golden Retriever pup genomen, zij werd 13 jaar. Tijdens deze periode hebben we een Amerikaanse cockerspaniel in huis g18222550_1948470615425701_4869934380180688420_n.jpgenomen, deze was 7 maanden en had al 2 baasjes gehad, waarom..geen idee. Daarbij kregen we Jerry ( 6 maanden jong), wij ook het zoveelste baasje, toen Binkie…5 jaar oud, toen Casper, ( een Spanjaardje met een beste rugzak wat niet meer goedkomt ) …4 jaar jong, en nu Sparky…7 jaar oud. Binkie en Casper hebben we nog, Binkie word dit jaar 13 en Casper is nu ruim 7. Geen een van deze honden, behalve de jongste pups, hebben we bewust uitgekozen, allen kwamen ze “op ons pad”.

Zo ook Sparky, ik zag Sparky voorbij komen op een facebookpagina van een vriendin die ook vrijwilligster is bij RSDR, het zoveelste “zielige geval’. Maar Sparky bleef bij mij hangen, ik denk ik zeg maar niets tegen mijn partner, ik had beloofd dat we het dit keer voorlopig bij 2 hondjes zou houden. Maar tot mijn verbazing begon mij partner er 2 dagen later over, hij zei “heb je dat schatje van een Sparky voorbij zien komen?”….. En ja, we waren beide zo getroffen door zijn verhaal en door zijn sprekende prachtige ogen, we hoefden hier eigenlijk geen gesprek meer over, maar dachten beide hetzelfde, Sparky moest maar naar Den Oever komen, hier zal hij zijn definitieve huisje vinden. Hier hoort hij thuis, bij ons.

We hebben gelijk de volgende dag contact opgenomen met het RSDR en het ging eigenlijk in een sneltreinvaart omdat er zo spoedig mogelijk een nieuw huis voor Sparky gezocht werd. Sparky is eerst op visite geweest, kijken of het klikt met onze andere honden en of er een klik tussen ons was. Binkie verraste ons, zo wat was hij fel tegen Sparky, die er niet erg van onder de indruk was. Binkie moest even duidelijk maken dat dit zijn huis was. Het ging goed en Sparky vond de frisse lucht die hier aan de Waddenzee waait heerlijk. Het gras was prima te eten, en ieder dag uitgelaten worden in een uitgestrekt natuurgebied daar zegt geen hond nee tegen natuurlijk. Het besluit was gevallen, Sparky mocht bij ons komen. 3 dagen later hebben we Sparky opgehaald. 7 jaar jong en vol met vrolijke levenslust, alleen kan hij niet meer zo rennen en springen als hij wil, met zijn misvormde pootjes. De eerste dagen ging hij uit zijn dak, hij rende en sprong en wilde niets anders dan de dijk op en af. De tweede avond piepte hij van de pijn, arme schat, gelukkig heeft hij hier eventuele pijnstillers voor. Het was en is voor ons natuurlijk ook aftasten wat Sparky wel en niet aankan. Nu gaat het lichamelijk al wat beter, we lassen om de dag een echte “rustig aandag” in, dit betekent dat we niet de dijk opgaan maar ‘platvloers’ blijven wandelen en 4x een klein stukje. Dit werkt prima.

Sparky eet goed, past zich goed aan in de roedel. Binkie en Casper zijn geen grote vrienden met hem, (ook niet met elkaar trouwens), maar ze accepteren elkaar. Sparky is graag buiten, maar wat wil je ook met de Waddenzee als achtertuin. Hij heeft voor het eerst de zee gezien en gevoeld en hij vond het maar wat vreemd, hij verwelkomde het water met luid geblaf. Sparky wil alleen maar wandelen en snuift iedere keer de frisse buitenlucht op, het liefst wel 8x op een dag. Hij is zo uitbundig en rent vaak met grote sprongen voor ons uit. Zo uitbundig dat hij ‘s avonds wel wat stram en stijf van zijn kussen af komt. Het koppie wil zo graag, maar zijn lijf kan het niet bijbenen. Hoe meer hij hier zich thuis voelt des te meer streken hij krijgt…..die boef. In de vuurplaats is een fijne plek om in te staan en ook de plantenborders is leuk om in te staan en te graven. Hij weet dat hij door de poort naar buiten en het gras op kan, dus staat hij regelmatig bij de poort te blaffen…joehoeoe…zie je mij dan niet…joehoe..ik wil eruit..gaan we….gaan we…?! Ja en dan moeten we even volhouden natuurlijk om hem niet zijn zin te geven…4x wandelen op een dag vinden we wel genoeg.

Hij is ontzettend nieuwsgierig in alles wat je doet, hij ligt ook altijd in de keuken als ik sta te koken, wat een heerlijke hond. Ondanks wat hem allemaal is aangedaan. En toch zo’n mooi lief hart. Het vertrouwen in de mens is er nog altijd, wonderbaarlijk. Sparky houdt ook ontzettend van knuffelen en maakt je dat ook erg duidelijk…wat wij helemaaaaal niet erg vinden, heerlijk zo’n knuffelhond. Ja en ons huis hebben wij ook aangepast. Wij hebben laminaat en Sparky zijn pootjes gleden steeds weg, ook bij het eten, dus onze vloer ligt nu vol met vloerkleden. Hij staat en loopt nu een stuk vaster en het eten is voor hem een stuk ontspannender zo. Ach en het staat ook nog gezellig al die verschillende kleden.

Optillen vind hij niet zo leuk, maar hij laat het gelaten toe die lieverd. Onze roedel gaat namelijk altijd mee naar boven als wij gaan slapen, ja je bent een roedel of niet. Dus Sparky gaat ook mee. In het begin liep hij weg als wij hem mee wilde nemen, nu loopt hij al naar de trap als we de ander honden ook naar boven brengen. Alles wat er in je leven gebeurt, gebeurt met een reden. Zo ook beesten die op je pad komen. Waarom Sparky op ons pad kwam, wist ik na een paar dagen. Ook ik zit vol levensenergie, ik sta er nog volop in, wil nog van alles leren, in mijn hoofd wil ik heel veel,te veel… maar ook mijn lichaam zegt af en toe “HO!!!”. Op een avond liep ik met Sparky een rondje en hij begon weer te rennen op zijn manier en wilde een groter rondje als dat ik in gedachte had voor hem, ik hoorde mijzelf zeggen, nee Sparky, we doen vandaag rustig aan, ons lijf heeft vandaag rust nodig weet je nog, we kunnen niet iedere dag rennen. ( ja ik praat altijd met mijn roedel). Op dat moment wist ik waarom Sparky op ons pad kwam, om mij te herinneren dat ik niet altijd op het volle tempo mee kan draaien, dat ik om de dag mijn rust moet nemen vanwege mijn spierreuma. Op dat moment keek Sparky mij aan alsof hij het begreep, zo mooi, het is ook zo’n slimmerd. Daarom dus……

Ja Sparky heeft vanaf het eerste moment ons hart gestolen, en ja..kijk eens in die ogen, daar verdrink je toch in?. Sparky, wij houden van jou met heel ons hart en niemand haalt jou nog bij ons vandaan. Dit is jouw laatste huisje, dat beloven wij, hier mag je rusten, je ontspannen en helemaal echt hond zijn bij mensen die onvoorwaardelijk van jou houden, net als jij onvoorwaardelijk van ons houd. Voor altijd…
liefs Petra en Rene Tilstra uit Den Oever

“een half uur later was hij geadopteerd”

Mei 2017

Eigenlijk wilden we geen katten meer. Onze oude poes Roxy was al 16 en we hebben altijd vier poezen gehad (tegelijk) dus we vonden het wel prima zo met de kids en 2 honden. Maarja als je dan zelf vrijwilliger bent bij RSDR en elke keer die schatjes voorbij ziet komen, is dat wel eh..de kat op het spek binden ;) Worzel woonde bij Tony en Diane thuis en was een “speciaaltje”. Hij was met de fles grootgebracht door Diane en als we hem zouden adopteren moesten we plechtig beloven dat hij noooooooooit buiten zou komen want dat zou hij niet overleven. Onze tuin werd dus catproof gemaakt. Ondertussen waren we in afwachting van de volgende adoptierit en toen kreeg ik een verzoek of we Samuel wat extra onder de aandacht wilden brengen bij het adverteren. Samuel was al een aantal jaar in de opvang maar zo ontzettend lief dat hij opsprong als een hondje voor aandacht als hij je zag. Een half uur later hadden wij hem (op papier) geadopteerd haha. Worzel werd Jackson en Samuel werd Sam. De introductie met onze Roxy was geen succes maar dat kwam vooral van haar kant. Niet zo gek als je ineens 2 van die grote Bulgaarse heren in je huis erbij krijgt. Sam, die zijn hele leven in de opvang heeft gewoond, heeft een weekje boven gebivakkeerd voordat hij naar beneden kwam. Hij vond het allemaal reuze spannend maar ontdooide snel. Jackson liep vanaf dag 1 in huis rond alsof hij er al jaren woonde en je kon duidelijk zien dat hij opgroeid is met honden. Hij kroop direct, tot schrik van onze herder haha, bij ze in de mand.
 
Een tijd later kwam er een klein hoopje kitten mee die eigenlijk naar een gastgezin zou gaan. Een pikzwart katertje Zizou die eigenlijk, vanwege zijn groeiachterstand, niet mee zou gaan met de rit maar op het laatst toch sterk genoeg leek om de rit te gaan maken naar Nederland. Zijn gastgezin stond al klaar en zou hem later die dag ophalen in Spijkenisse. Ik ben de hele tijd druk geweest met alle baasjes en honden en wou net naar huis gaan toen Hanneke zei, heb je de kitten boven al gezien? Eerlijk gezegd was ik bewust niet gaan kijken want stel je voor dat ik hem leuk zou vinden, wat dan? Te laat...toch gaan kijken.... Zizou kwam luid mauwend (nouja meer piepend) op me af en knorde zo hard alsof zijn leven er vanaf hing. Weer een half uur later zat hij in de reisbench in mijn auto richting huis. Zijn nieuwe thuis :)
 
Inmiddels zijn we alweer een hele tijd verder. Roxy is overleden op bijna 18 jarige leeftijd en Jackson, Sam en Dean zijn echte Daltons bij elkaar. Ze spelen veel, halen heerlijke streken uit en zijn vooral ontzettend lief en aanhankelijk. Sam en Dean zijn daarin het toppunt en willen het liefst de hele dag rondgedragen worden als een baby, en Jackson volgt je als een hond overal waar je heen gaat. Ze genieten enorm van buiten zijn in de (afgesloten!) tuin en kunnen uren naar de wondere wereld om hen heen kijken. We hadden geen betere keus kunnen maken en hopen dat ze nog heel veel jaren bij ons mogen blijven.
 
Miranda Spierings 

 " Het gaat écht om die klik en het gevoel. "

maart 2017

In het voorjaar van 2016 hakten mijn vriend en ik de knoop door: als onze relatie stabiel blijft en mijn freelance webdesign bedrijf goed blijft lopen, gaan we in oktober een volwassen hond adopteren. Sinds ik in april ben gaan freelancen, werk ik thuis en dat opent deuren voor een eigen hond!
 
Al jaren liep ik met de wens in het buitenland vrijwilligerswerk voor dieren te doen. Toen ik rond de zomervakantie hierover aan het nadenken was, bedacht ik het me ineens: “Natuurlijk! Ik wil naar Rudozem Street Dog Rescue in Bulgarije! Ik volg ze al jaren via Facebook en het lijkt me geweldig de oprichters te ontmoeten en de honden te helpen”. RSDR is opgericht door een Brits gezin, die de vele Bulgaarse straathonden redden en veiligheid bieden. Ik las op hun site dat je als vrijwilliger vooral honden aandacht gaat geven. Wandelen, knuffelen,
zelfvertrouwen geven, trimmen, wassen… LET’S GO!
 
 
Samen met een vriendin die minstens zoveel van honden houdt, boekten we de vliegtickets en het hotel vlakbij het asiel. Pas toen het plan rond was besefte ik dat ik ter plekke een hond kan uitkiezen om te adopteren. We gingen immers eind september/begin oktober, qua timing perfect! Extra spannend dus: in Bulgarije vrijwilligerswerk doen én mijn toekomstige hond ontmoeten.
 
Voor vertrek had ik nog geen idee wie het ging worden. Wel had ik al bepaalde knappe honden op het oog (ik val op langharige honden). Eenmaal daar kregen we een rondleiding van oprichter Tony, waarna we even moesten bijkomen. Wát een hoop honden. Stuk voor stuk proberen ze je aandacht te trekken, in de hoop dat je ze mee naar buiten neemt voor een knuffel en wandeling. Je kunt maar één (hooguit twee) honden tegelijk mee naar buiten nemen, en er zijn er 200. Je kunt ze nooit allemaal de aandacht geven die ze verdienen. Dat was heel confronterend en overweldigend. Hoe kunnen mensen toch zoveel pups op de wereld laten komen, als er zó veel honden baas- en thuisloos zijn? Ze willen allemaal zó graag. 
 
Ik merkte al snel dat de meeste honden ontzettend lief, mensgericht en aanhankelijk zijn. Honden uit het buitenland krijgen snel de stempel “die hebben een rugzakje, je weet niet wat ze hebben meegemaakt, zijn hele moeilijke honden”. Veel honden zijn als pup bij RSDR gekomen, waardoor ze alleen maar liefde hebben gekend. Ook veel volwassen binnengebrachte honden leren door RSDR mensen vertrouwen en draaien helemaal bij. Dit zijn stuk voor stuk honden die een baasje verdienen en het goed zouden doen in een gezin.
 
In het begin van onze werkvakantie was ik erg gefocust op mijn favorieten: de honden die ik qua uiterlijk erg leuk vond. Deze honden waren helaas erg bang. Het lijkt mij een mooie uitdaging om die angst bij ze weg te nemen, maar ik werd gewaarschuwd dat dat voor een eerste eigen hond misschien een iets te grote uitdaging was. Maar hij is zo mooi! Zucht… 
 
Een paar uur later werd de riem van een kortharige, Labrador-achtig teefje in mijn handen gedrukt. Zomaar, willekeurig. "Wil je haar even uitlaten?”. "Ja hoor, prima”. Niet mijn typ, dacht ik nog, maar ik wil zoveel mogelijk honden aandacht geven, niet alleen degene die mij leuk lijken. Samen met Evelyne en haar toegewezen hond liepen we een eindje. We gingen even in het gras zitten.
 
En toen gebeurde het. Ik werd verliefd. Zoey (toen nog 'Drika') verkocht zichzelf aan me alsof haar leven er vanaf hing. Met haar pretbekkie kwam ze op me af, gooide haar (iets te dikke) lijf tegen me aan, nodigde me uit voor een knuffelbeurt en lebberde mijn gezicht af. Mijn vriendin werd er zelfs emotioneel van, omdat dit zo duidelijk een match was. Het was de eerste hond waarmee ik overduidelijk van twee kanten een klik had.
 
De dagen erna heb ik flink getwijfeld. Kortharig en effen, saaaai! Maar ze had mijn hart al gestolen. Ik kon niet meer terug. Nog nooit realiseerde ik me zo duidelijk dat uiterlijk er écht niet toe doet. Het gaat écht om die klik en het gevoel. Veel mensen vroegen: hoe kun je ooit kiezen uit die 200 honden? Dat is ook ontzettend moeilijk. Maar op een gegeven moment voel je gewoon wie het moet worden. En dat is in mijn geval overduidelijk Zoey. 
 
Nu is ze ruim 3 maanden bij ons en we zijn helemaal gek op haar. Zoey gelukkig ook op ons :) Ze is nog steeds die knuffelkont die ze daar was. Ze moet wel nog erg wennen aan haar nieuwe omgeving (veel vliegtuigen, snelweg op de achtergrond, veel mensen en weinig honden) en is nog heel onzeker. Maar wat zijn drie maanden nou na 3,5 jaar één plek kennen? Ze heeft al zóveel stappen gezet en we zijn zo trots op haar! We geven haar tijd, ruimte en liefde. En wij krijgen die liefde dubbel en dwars terug van haar :)
 
Simone Hervrij

Seal onze pup uit Bulgarije zo spannend
de kennismaking

november 2016

Na de aanvraag voor de adoptie van Seal ging alles in een treinversnelling. Enquete invullen op internet. Telefonisch gesprekje met weer heel veel vragen. Toen een heel gezellig huisbezoek!

En op 16 september konden we gaan kennis maken met onze Seal! Nu moesten we naar Schagen (onder Den Helder). En wij wonen in Weert, Limburg. Dat is dus niet iets van dat doen we 'effe'. Na een paar mailtjes heen en weer mochten we Seal meteen meenemen! Een hele opluchting. Gewapend met wat lekkers voor Seal en Jabu (zijn boertje) wij op weg naar Schagen! Heel gastvrij ontvangen door het gastgezin. Bleek Seal een heel bang hondje te zijn. Jabu had nergens last van en at met smaak het lekkers van ons op! Liet zich ook knuffelen! Seal ging met de staart tussen de benen bescherming zoeken bij de gastvrouw. Deze verzekerde ons dat hij in het begin ook voor haar bang was. Een poging ondernomen om met Seal te gaan wandelen. Nu ging Seal met ons wandelen denk ik. Gewend om met honden om te gaan lieten wij ons niet afschrikken. Overtuigd dat wij met geduld en liefde heel veel zouden bereiken hebben we de administratie afgehandeld en Seal meegenomen. In de auto krijgen was de volgende uitdaging! Gelukkig hadden we in de tuin van het gastgezin Seal al het autotuigje omgedaan. Eindelijk zat hij dan in de auto. Het tuigje vastgezet in de gordelklem en toen ben ik naast hem gaan zitten. Hij stond helemaal strak in de auto. Dat heb ik even aangezien en toen heb ik hem gewoon bij mij op schoot getrokken! Dat vond hij minder geslaagd, maar bleef toch liggen. Langzaam werd hij rustiger en meer ontspannen. Hij heeft zelfs ook liggen slapen half op mijn schoot. Bij de eerste tussenstop wilde hij er meteen tussenuit, maar dat ging niet. Hij lag gelukkig vast. Bij de tweede wilde hij de auto niet uit om te plassen. Dan maar doorrijden naar Weert. Daar wilde hij ook niet uit de auto. Toch gelukt! Binnen ging hij onder de salontafel liggen. Daar heeft hij en ook ik heel wat uurtjes doorgebracht. Heel langzaam ontdooide hij. Na een paar dagen had hij ons geaccepteerd. Deed buiten plassen en poepen en at met plezier zijn bak eten leeg. De nachten in de bench waren geen succes! Hij zat dan toch even een beetje en zachtjes op zijn hondenmanier te huilen. Na een paar nachten hebben we hem maar niet meer in de bench gedaan. Op hoop van zegen dat hij niets stuk zou bijten. Gelukkig is alles goed gegaan. Dit is dan deel 1 van het verhaaltje Seal!


Dit is onze Rayna (RSDR Paris).

oktober 2016

Dit is Rayna (RSDR Paris). Ze is 23 november 2015 gevonden aan de kant van de weg, helemaal zielsalleen. Aangezien ze geschat 7 oktober is geboren, was ze nog echt een kitten. Ze is door RSDR opgevangen en in januari is ze ter adoptie gezet. Op het moment dat ik naar een kitten zocht, was er in de asielen geen kitten waarmee ik een klik voelde. Ik dacht misschien op Marktplaats uit een gezinnetje een kitten weg te kunnen halen, maar toen zag ik Paris voorbij komen en ik was opslag verliefd!
Ze was al gereserveerd, maar toch de stoute schoenen aangedaan en het aanvraagformulier ingevuld. Diezelfde avond kreeg ik telefoon dat de reservering niet doorging en ik de eerst volgende was waarmee ze het adoptieproces wilde doorlopen. Na het adoptieproces te hebben gehad, kreeg ik het verlossende woord: ik mocht Paris adopteren! Wauw, wat was ik gelukkig!! 21 februari 2016 was het dan zover! 's Morgens kwam ze aan in Nederland en mocht ik haar in mijn armen sluiten! Wat een emotioneel moment was dat!
Ze is inmiddels helemaal ontpopt tot een knuffelige, speelse en ondeugende kitten! Ze doet het erg goed en niet te vergeten, ze is ontzettend lief! De naam Rayna heb ik haar gegeven, omdat ik toch in het Bulgaarse sfeertje wilde blijven. Haar naam betekent in het Bulgaars Koningin en geloof me... dat is ze!
Ik wil RSDR ontzettend bedanken voor de hulp, begeleiding en het onwijs goede contact dat ze hebben met de adoptanten voor, tijdens en ook na de adoptie!
Jessica, Oktober 2016

“Vanya. De aller- aller- allerbeste beslissing ooit!”

Juli 2016

Misschien onbeleefd, maar ik moet echt beginnen over mezelf. 52 jaar, honden en kattenliefhebber en altijd hond en kat in huis gehad. Vorige hond overleden op 12 jarige leeftijd, 7 jaar geleden, maar toen nog drie poezen in huis. Luna en Vlekkie, twee poesjes van de dierenarts en onze nooit vervangbare Jos ! Drie jaar geleden, we hadden toen al geen hond meer, plots Luna aangereden, ruggengraat verbrijzeld, veel pijn, dierenarts erbij geroepen en jammer genoeg was het verdict snel gevallen : laat ze zo snel mogelijk vertrekken naar de regenboogbrug. Vlekkie is een verhaal op zich : heel bang poesje, wil niet gepakt worden , speelt enkel als de zon schijnt en is altijd klein en mager gebleven. Joske.....tja, daar kan ik boeken over schrijven. Jos was een kat uit de duizend, wat zeg ik ...uit de miljoenen !!!!! Ze luisterde als we ze riepen, ze kon pootjes geven, ze kon high five ....kortom ...nog nooit zo een poes gehad.

 

Stilaan begon Jos echt oud te worden ! Doof, praktisch altijd slapen, maar nog flink eten en knuffelen. Hoe dikwijls heb ik gezegd: ik hoop dat ik nooit de beslissing moet nemen om ze te laten overgaan. En ja hoor, 15 jaar geworden , nog steeds goed kunnen eten, nog steeds de beste knuffelkat ooit en dan die rotdag.....23 december 2015 .....opstaan, koffietje, en dan kijken naar het mandje. Even tegen mandje tikken, Joske...ik ben wakker.... je mag buiten....en nee dus. Geen reactie. Joske was vertrokken in haar slaap rustig en vredig. 

 

Na een aantal weken kwam ik dan toch wel tot de conclusie dat het veel te stil was in huis. Eerst op zoek naar een poesje, maar via Google kwam ik uiteindelijk bij RSDR terecht. Weer eerst kijken voor een poesje maar....plots...uit het niets....verscheen daar dat kopje.....een hondje....Vanya.....die oogjes....en ja, ik was direct verliefd! De adoptieprocedure en al wat er bij hoort kennen jullie allemaal. Het enige wat ik nu nog kan vertellen: de aller aller aller beste beslissing ooit !!! Vanya is een schat, onbetaalbaar, super lief, aanhankelijk, leergierig en noem maar op. Ze is een verrijking in ons leven. We kunnen ons zelf ons leven zonder haar niet meer voorstellen. Zo veel ervaringen , zoveel nieuwe mensen die we al hebben leren kennen. Zo veel nieuwe hondjes en hun baasjes. Elk met hun ervaring, met hun verhaal. Elke woensdag naar de puppyklas weer nieuwe ervaringen ,nieuwe hondjes enz. Elke morgen opstaan en begroet worden door een super enthousiast hondje, kwispelend staartje en van die reebruine oogjes waar je in kan verdrinken.

Vanya heeft nog veel geduld nodig, af en toe een terugval, af en toe toch weer dat bange hondje , maar steeds meer en meer die dolenthousiaste puber. We gaan ervoor! Een super leven gaat ze hier krijgen, zeker weten! Om af te sluiten : er is maar één ding waar ik spijt van heb. Vanya had ons Joske moeten leren kennen. Dat had zeker goed gegaan. Twee superdiertjes , twee superhartjes, dat kan toch niet mislopen ????

 

 

 

Christina Scheepers,

 

Juli 2016 België


“we kunnen ons geen leven zonder haar meer voorstellen”

 

juni 2016

Twee jaar geleden gingen we samenwonen. Allebei waren we gewend een hond in ons leven te hebben, maar mijn oude hond overleed een paar maanden voordat we ons huisje vonden. We vonden het huis zo stil aanvoelen, maar waren helaas nog beiden te druk om tijd te hebben voor een nieuwe hond. Totdat vorig jaar ik een nieuw contract kreeg bij een andere werkgever en ineens veel meer thuis was. De mogelijkheid voor een hond ontstond!
Mijn beste vriendin tagde me in een foto van RSDR, dit ging nog om een andere hond. Sinds dat moment bleef ik op de hoogte van de honden uit Bulgarije en kreeg het idee een straathond te adopteren, steeds meer vorm. Wat was er nu mooier een straathond het leven te bieden die het verdiende? Niet lang daarna viel mijn oog op een foto van kleine River, van net geen 4 maanden oud. Ik was direct verliefd en stuurde mijn vriend haar foto met de tekst: “Ik ben verliefd en jij?” Toevallig stuurde hij mij later op diezelfde dag dezelfde foto! Dus we hadden elkaar dezelfde foto toegestuurd zonder dat we dit van elkaar wisten! Als dit niet het lot was..! Ze zou met de eerstvolgende rit in oktober meekomen naar Nederland; we hebben direct contact opgenomen met RSDR en toen is het balletje heel erg snel gaan rollen.

De eerste keer dat we River zagen was bij vrijwilliger Jenny thuis. Zij had 3 dagen bij haar vertoefd, omdat wij nog moesten werken. Wat we daar aantroffen was een klein propje die met een onverzadigbare nieuwsgierigheid en enthousiasme de wereld bekeek. Ze was zo heerlijk ongedwongen, dat het ongelooflijk leek dat haar leventje er tot kort geleden zo anders uit had gezien. De terugreis naar huis duurde voor River lang, ze vond het ontzettend spannend. Maar eenmaal thuis was het goed en is ze op ontdekking gegaan. En dit is ze eigenlijk blijven doen; het lijkt wel alsof River elke dag iets nieuws ontdekt. Iets over de wereld, iets over zichzelf… Ook wij leerden telkens met haar mee en vonden het heerlijk.

Al snel was ze niet meer weg te denken; zij maakte ons leventje compleet. Ondertussen is River alweer 10 maanden oud en ontzettend gegroeid. Niet alleen qua grootte, of qua gewicht, maar ook qua karakter. Ze heeft totaal geen angst, bekijkt de wereld op een nieuwsgierige, speelse manier en lijkt alles leuk te vinden. Ze is een echte verrijking gebleken! Ze is ontzettend lief, ondeugend, ondernemend, enthousiast en dat alles met een grote dosis humor. Verder is ze super slim en was een puppycursus totaal overbodig. Ze leert ontzettend snel en vindt dit ook erg leuk. Haar specialiteit is toch wel het commando “kontje”, dat de baas haar aangeleerd heeft. Hierbij gaat ze mooi balancerend op haar kontje zitten, hierbij de pootjes in de lucht houdend. Ook wel opzitten genoemd. Als het even kan, gaat River overal met ons mee naartoe. Met haar 10 maanden kan ze al keurig loslopen, luistert ze super en loopt ze zelfs al grote gedeelten van de wandelingen los naast de vrouw op de stoep. Af en toe zijn de luchtjes die ze op snuift met haar goede neus interessanter en is ze eventjes afgeleid; maar daarna ook weer snel geconcentreerd te krijgen.
Wat super fijn is, is dat River heel goed met andere honden kan. En als een andere hond iets te enthousiast wordt, dan durft ze die goed op de plek te zetten. Ze is gelukkig totaal niet bang uitgevallen en kan goed voor zichzelf opkomen. De auto is wel een poos erg spannend geweest, maar ook dit gaat nu al een hele tijd goed en kan ze zich meer ontspannen gedurende de rit. In de tussentijd heeft ze al kennis gemaakt met haar grote broer Snickers (de hond van mijn moeder) en vindt ze het geweldig om met hem op wandeling te gaan. Verder heeft ze al deelgenomen aan diverse wandelingen, is ze op het strand geweest, in verschillende bossen, langs de dijk en gaat ze nog meer avonturen beleven. En dan hebben we het nog niet eens over alle wandeltochten die nog komen gaan, gehad! We zijn super blij met haar en kunnen ons geen leven meer zonder River indenken!
Groetjes Dirk, Kim en little River

"Higgins kwam, zag en overwon!”

 

mei 2016

Enkele jaren geleden hebben man en ik maanden lopen dubben, nemen we weer een hond of toch maar niet. Alle voors en tegens werden op een rij gezet en met pijn in het hart besloten we om, gezien onze al redelijk gevorderde leeftijd, ervan af te zien.
Maar we hadden buiten de waard gerekend. Onze dochter, ook dol op honden, besprak onze wens met haar vriendin en die besprak het weer met.........Hanneke van RSDR.

Zo kwam het dat Hanneke op een avond in april 2014 bij ons aanbelde. Zij had een prachtige hond, Higgins bij zich. Een echte rashond namelijk een ‘Bulgaarse kliko’ oftewel een ‘Chien de Rue’. Man en ik hadden voorafgaand aan Hanneke’s bezoek nog zo gezegd ‘we zien het eerst allemaal aan en beslissen pas na Hanneke’s bezoek wat we doen’. Maar....... we waren verkocht, Higgins kwam, zag en overwon! En wij namen op de meest onverstandige manier een heel impulsief besluit. We adopteerden Higgins nog tijdens Hanneke’s bezoek.

 

Na een gewenningsproces van ongeveer 2 maanden arriveerde Higgins op 6 juli 2014. Higgins, een verlegen angstige jongen van ongeveer 14 maanden oud. Wat had hij het moeilijk. Druk stadsverkeer, rammelende fietsen, veel mensen, veel andere honden in het park....... het viel allemaal niet mee. Maar langzamerhand begon hij te wennen. We werden steeds meer zijn baasjes, hij liet meer en meer blijken dat hij ons vertrouwde en buiten werd hij steeds vrijer.

Het gaat goed met Higgins hoewel hij af en toe nog wel eens terugvalt in zijn oude patroon van ‘angstig zijn’ en soms heeft hij gewoon ook zijn kuren. Uiteraard zijn we daar niet altijd even blij mee en kost het ons moeite om hem daar weer uit te krijgen. Gelukkig hebben we altijd een fijn plekje voor hem om ‘los te gaan’ in de mooiste hondenlosloopgebieden even buiten de stad, waar hij vrij kan rennen en spelen met andere honden. Bos, water en modder hebben zijn voorkeur en deze zijn ruimschoots aanwezig. Soms gaat hondenvriendinnetje Tinka mee en voor beiden is dat een feestelijk moment. Tinka die na haar aankomst uit Rudozem een poos bij ons heeft gelogeerd, heeft Higgins geleerd dat je natuurlijk niet alleen je huis moet bewaken tegen ongenode gasten maar juist vooral tegen genode gasten. En blaffen kan Higgins als de beste.

Een moment dat mij zeer ontroerde. Eén van onze buren kwam even vertellen hoe het met haar zieke partner ging. Natuurlijk werd zij ontvangen door een luidkeels blaffende Higgins. Tot het moment waarop onze verdrietige buurvrouw begon te huilen. Higgins stopte acuut met blaffen, ging tegen haar aanzitten en legde bij wijze van troost poot en kop op haar been! Een paar dagen later werd zij bij binnenkomst natuurlijk weer luidkeels toegeblaft. Dit zijn zo enkele belevenissen in de afgelopen 20 maanden. Ik kan er nog vele aan toevoegen, zoals bijvoorbeeld de opmerking van een buurtbewoner ‘wordt het niet eens tijd dat u die hond de deur uit doet’. Of een dierenarts die doodsbang was voor Higgins vanwege zijn donkere blik. Maar ook al gaat het ‘inburgeren’ niet vanzelf, samen komen we er wel. Het gaat steeds beter en makkelijker en we zijn stapelgek met hem. Hij houdt nog steeds niet van de stad, maar buiten de stad en in huis en tuin is het een hele lieve gezellige hond die graag rondscharrelt om je heen en tegen je aan kruipt om eens even lekker te kroelen. Higgins, onze dierbare hond waar we samen heel oud mee hopen te worden!

 

Ingrid mei 2016


“een heus ongeleid projectiel, maar we waren gelijk verzot op de blik in  haar ogen”

 

april 2016

Baasjes vertellen: “een heus ongeleid projectiel, maar we waren gelijk verzot op de blik in  haar ogen”

In januari 2015 was helaas een van onze lieve honden, Dakar, overleden. Na een half jaar vonden we dat er weer plaatst was voor een nieuwe hond en zijn we opzoek gegaan naar een herplaatsinghond.

We waren lid van een aantal Facebook pagina’s waar ze nieuwe baasjes zochten voor Staffords en Bull Terriërs. Deze honden zijn vaak moeilijker te herplaatsen. Omdat we al eerder wat stoerdere rassen hebben gehad en de nodige ervaring hebben, waaronder een Bullterriër en een zwerf herder uit Spanje, wilde we dit type hond ook een kans geven op een nieuw thuis.  

De juiste match kwam nog niet voorbij, rekening houdende met onze bijna 11-jarige Chihuahua en thuissituatie, totdat RSDR Alena plaatste op een van de facebookpagina’s! Mijn dochter en ik waren op slag verliefd. Meer informatie opgevraagd bij RSDR en een aanvraag voor adoptie in gang gezet.

Alena zat al bijna 3 jaar in de opvang in Bulgarije en was vanwege haar vermoedelijk ras/uiterlijk lastig te plaatsen. Wij vonden haar juist geweldig en durfde de uitdaging aan. Eind november mochten we haar ophalen in Spijkenisse na een lange busreis van ruim twee dagen. Zenuwachtig stonden we te wachten tot ze uit de bus kwam….ooohhh wat was ze groot en sterk! Een heus ongeleid projectiel, maar we waren gelik verzot op de blik in haar ogen. Dit was “onze” hond, ze zocht direct toenadering en aandacht. Het voelde spannend, maar ook gelijk goed.  Alena werd Luna genoemd.

Bij thuiskomst was de ontmoeting met onze oude Chi gelijk goed en voelde Luna zich al snel als een vis in het water.  Alles was nieuw: mensen, geluiden, objecten, aan de lijn lopen, in de auto gaan en vooral dat laatste werd een probleem. Binnen in huis ging alles bijzonder snel goed, maar buiten was lastiger. We hebben daarom eenmalig een gedragsdeskundige laten komen en die heeft een aantal heel handige oefeningen gegeven voor het aan de lijn lopen (Luna wist simpelweg gewoon niet wat ze moest doen) en een oefening voor de auto. De oefening voor de auto hebben we slechts eenmaal hoeven doen, daarna was het feest en wil ze het liefst altijd met de auto (lees: naar het bos en strand).

De wekelijkse pubertraining is niet favoriet, maar ze doet alles prima mee. De basis is gelegd, inmiddels weet ze al behoorlijk wat basiscommando’s en geniet van het leren. Speelgoed en spelen is (nog ) niet haar ding, ze kent het niet. Sinds twee weken zoekt ze toenadering tot andere honden en rent ze graag mee over het strand en in het bos.  Luna is een uitermate lieve hond die enorm van aandacht en knuffelen houdt, maar ook een pittige tante waarbij je altijd de baas moet blijven.  

Ook het wennen aan een nieuwe persoonlijkheid in huis, heeft tijd nodig en gekke dingetjes steken af en toe nog wel eens te kop op, maar het blijven natuurlijk wel honden met een verleden en soms duistere achtergrond. Desalniettemin is het enorm bijzonder hoe groot haar aanpassingsvermogen en liefde is. Niet alles gaat even makkelijk, soms zijn het 5 stappen vooruit en 2 weer terug, maar met heel veel liefde, geduld en consequentie is het bij ons een succes gebleken.  Ze leert en ontwikkelt nog steeds, dat blijkt dus ook heel goed te kunnen bij volwassen honden!

Chapeau voor de stichting en dat er nog maar heel veel poezen en honden een liefdevol thuis mogen vinden. Luna heeft haar leven op straat en in de opvang achter zich gelaten en gaat vol voor haar nieuwe leven met ons!

 

Liefs,

Miranda, Bodil, Parri en Luna


“geduld is het allerbeste wat we Hope kunnen geven”

 

maart 2016

 

Het moet via zo’n precies goed gemikt fotootje zijn geweest dat deze grote hond met dat sprekende gezicht zomaar meteen in mijn hart sprong en weigerde daar nog uit weg te gaan.

Onze blikken kruisten op een onbewaakt moment; Hope had een grote zwart witte nepkluif in haar bek en keek mij vanuit het verre Bulgarije recht in de camera aan. Ik zat achter mijn computer en werd getroffen door de blik van een hond die smeekte eindelijk te mogen leven in vrede op een veilige plek. Er te mogen zijn.

En weerspiegeld zag ik in de blik van bange, flinterdunne, in elkaar gedoken Hope, een ‘weggegooide’ hond met afgesneden oren, zich vastklampend aan een Eigen Speeltje, toch zo dapper nog een laatste restje vertrouwen gevend aan de liefdevolle mensen die haar redden van een ongetwijfeld ellendige dood. 

Ik ontdekte via dat fotootje van Hope het geweldige werk van RSDR, keek naar de filmpjes, en ik was verloren…checkte minstens 2x per week of deze mooie lieverd al het huis kreeg aangeboden wat ze zo verdiende. Ik raakte steeds meer onder de indruk van de mensen die wel het hart op de juiste plek hebben en zich inzetten voor alles wat een plek verdient!

Het fotootje van Hope met haar speeltje kwam op het bureaublad van mijn computer terecht, bleef niet onopgemerkt door de andere Mens in ons huis, die ik meesleurde in mijn verhalen over deze ‘oorloze wolfshond’. Mijn lieve huisgenoot ging eerst flink op de rem samen met onze honden Wolfje en Djinn, maar uiteindelijk toch langzaam maar zeker overstag. Na een paar maanden legde hij zich er zuchtend bij neer…Hope was nog niet geadopteerd, vooruit dan maar, ze mocht komen!

Inmiddels is Hope 8 maanden bij ons en elke dag gaat het beter met haar. Ze is veranderd van een slappe, ondervoede slungel, in een grote sterke hond, die zelfs al een stuk rechter op haar doorgezakte poten staat! Haar conditie is nog steeds niet wat hij moet wezen; ze kan niet heel lang of ver wandelen, maar dat wordt misschien nog beter. Inmiddels geniet ze met volle teugen van de losloopplekken waar ze samen met haar stiefzusje Wolfje in het water springt, muizen uitgraaft of als ze de kans krijgt met grote hobbelpaardsprongen achter de konijnen aan ‘spurt’.

 Met Wolfje is ze meer dan dikke maatjes, inmiddels, het duurde een half jaar voordat de vriendschap goed op gang kwam. Met onze Turkse opvanghond Djinn is de vrede nog gewapend. Djinn en Hope raakten een paar keer lelijk slaags, 2 bange honden samen die allebei sociaal de weg niet goed weten, Djinn veel te defensief en Hope veel te lomp en opdringerig. Een gescheurd oor (Djinn) en 10 hechtingen verder is er nu een zekere balans, zolang ze vooral de ruimte hebben samen en ik er een hekje tussen zet als de baasjes weg zijn. Ja, ze spelen soms, dus ook hier heb ik goede hoop dat het toch gaandeweg steeds beter zal gaan. Ook hier : geduld.

 

Hope is enorm dol op ons, en wij op deze lieve, stoere hond die over veel humor en aparte eigenschappen blijkt te beschikken! Ze kan uren in haar eentje spelen met een balletje wat ze zelf steeds weggooit en weer ophaalt, bouwt buiten hoge nesten van waaruit ze een goed uitzicht heeft over haar terrein, jaagt graag voor de fun de kippen omhoog in een grote wolk , en scheurt soms een half uur keihard buiten door de tuin om haar overtollige levensplezier kwijt te raken. Ze is een heel lieve en vriendelijke hond, houdt zelfs veel van de poezen waar ze soms ook een voorzichtig spelletje mee doet en ze is eigenlijk altijd blij, zoals het hoort.

Haar vacht is mooi en zacht, ze stinkt niet meer en wat nog het allermooiste is: haar vertrouwen in mensen neemt steeds wat meer toe! Sommige vrouwen worden door haar al met veel vrolijkheid begroet, ook al zag ze ze niet eerder. De drempel bij vrouwen is niet meer hoog. En sommige mannen krijgen na een paar keer ontmoeten voorzichtig het voordeel van de twijfel. Maar de meeste mannen komen er beslist niet zomaar in bij Hope, mannen hebben ‘het gedaan’ blijkbaar, daar in het verre Bulgarije, en de angst zit heel diep…

 

Als ze stoere werkmannen op straat hoort, schiet ze naar binnen met haar staart tussen haar poten, als we met wandelen mannen tegenkomen op straat moet ik de bocht er omheen heel ruim nemen, zo bang is ze dan. Maar ze heeft een enorm goed geheugen en als het met een man goed ging, dan is het vertrekpunt de 2de keer al wat beter. Geduld, zo hebben we geleerd, is het allerbeste wat we Hope kunnen geven. Geduld met alles, zodat ze in haar eigen tempo opnieuw kan leren leven. Maar nu in vrijheid en vrede. Hopelijk kan ze met veel liefde en geduld leren dat de mens in aanleg goed is.

Ook al zijn er veel hobbels te nemen als je een hond met trauma in huis haalt, het is prachtig te zien dat er uit het beschadigde dier weer langzaam maar zeker die mooie gelukkige hond tevoorschijn komt !

 

Annet Visser,


"Malin zijn achtergrond raakte mij heel diep"

december 2015

Malin zijn achtergrond raakte mij heel diep;  hij was gevonden met zijn zusjes in een blauwe vuilniszak in de kou en sneeuw. Dit vond ik zo erg, dat ik had besloten dat ik Malin wou adopteren. Dus ik had een aanvraag ingevuld en binnen een paar dagen was het geregeld: 12 april 2013 zou hij aankomen in Spijkenisse.

Wat was ik die dag zenuwachtig zeg, dat vergeet ik nooit meer. Ik en een goede vriend van mij naar vrijwilligster Jenny toe en vrij snel mocht ik Malin uit de bus halen. Ik werd heel emotioneel en nu ik dit schrijf, word ik weer een beetje emotioneel. Malin heette vanaf dat moment Jazz.

En wat was Jazz nog klein en tenger. Hij was heel erg angstig en timide poehee. Hij wou niet naar buiten om te plassen of poepen, hij wou alleen maar vluchten. Veel er mee bezig geweest en handige tips gehad van Jenny en Ineke (coördinator) waaronder het gebruik van Bach bloesem via hondengedragstherapeut Hanneke.

 

 “over 2 uur is Rock bij jou!”

 

Ja en toen werd er vorig jaar met spoed opvang gezocht voor Rock, voorheen Diesel. RSDR heeft een besloten adoptantengroep op facebook en daar zag ik een oproep van Ineke staan voor Diesel. Helaas heb ik geen auto dus kon hem niet ophalen maar de volgende dag werd ik wakker gebeld door Ineke. “Over 2 uur is Rock bij jou!”. Hij zou maar 2 weken blijven. Maar ja….Rock had een perfecte klik met Jazz. Het was echt niet de bedoeling dat hij zou blijven, maar ik was wel heel erg verliefd op hem. Toen kreeg ik van iemand een berichtje op facebook “waarom adopteer je hem niet zelf?” Na overleg met Jenny en Ineke is Rock gebleven en niet meer weg te denken. Ik heb er totaal geen spijt van. Rock is heel stabiel en dankzij Rock is Jazz stukken zelfverzekerder geworden.

Marisca Dupon, december 2015


"Ze is echt onze ​topper​"​

december 2015

Ons verhaal begon toen we op 27 juli 2015 ons Border terriër teefje Barousja in moesten laten slapen. Haar nieren waren op, het was tijd om eervol afscheid van haar te nemen en wij bleven achter met onze 2 Border t​erriër reuen,die beide erg aan ons dametje gehecht waren.
 
Onze dochter wilde graag eens een hondje redden, dus wij begonnen internet af​ te ​zoeken.
Al snel kwamen we op de site van RSDR terecht. Onze aandacht werd gelijk getrokken door dat lieve koppie van Zarina en we hebben toen ​snel een aanvraagformulier ingevuld.
Helaas volgde er toen een bericht, dat Zarina nog even niet beschikbaar zou zijn i.v.m. onvoorziene omstandigheden. Wat bleek, ze was zwanger, dus zouden we​ eerst moeten ​wachten op de bevalling en het opgroeien van de pupjes.
​Het leek beter uit te kijken naar een andere hond
.
​Dat hebben we gedaan, maar Zarina bleef in onze gedachten. Ons besluit stond vast, we zouden op haar wachten.
 
Goed nieuws van de geboorte van de pupjes werd al snel overspoeld door verdriet Alle pupjes waren te zwak en zijn uiteindelijk allemaal overleden. Zarina zou dus eerder naar ons toe kunnen ​komen. Ondanks het verdriet waren we wel blij dat we eindelijk haar het leven konden gaan geven dat ze verdient. Op zondag 11 oktober was het dan zo ver. Zarina kon opgehaald worden en wat waren we blij haar te zien. Ik voelde gelijk een klik met haar. Na even bijkomen van de lange rit moest ze ​nog 1.5 uur in de auto om naar haar nieuwe huis te gaan. Wat deed ze dat super, ze heeft heerlijk liggen slapen of lekker rond zitten kijken.
Eenmaal thuis kennis maken met haar "broers" dat was wel even wennen voor de mannen, maar na wat Tips van Hanneke
​(gedragsdeskundige bij RSDR) ​ging het met grote sprongen vooruit. Wat heerlijk om haar nu te zien spelen en genieten.
Ze doet het echt heel goed in huis, ze leert snel en is een enorme knuffel.
 
Het alleen zijn is nog wat moeilijk voor haar, maar daar gaan we op het gemakje aan werken. Ik had nooit kunnen denken dat ik na bijna 2 weken me al geen leven meer zonder haar kan voorstellen.
Ze is echt onze topper.
 
Ik wil iedereen van RSDR bedanken voor onze mooie
​,​
lieve dame.
​ 
De begeleiding rond de adoptie was ronduit geweldig en ook de ondersteuning daarna is echt heel fijn.
 
 
​Groetjes Natasja en Zarina

"het verhaal van baasje worden en tevens pleeggezin zijn"

oktober 2015

“het is niet altijd rozengeur en maneschijn!”

Ons verhaal begon vorig jaar augustus 2014. Onze Duitse herder van 13 moesten we in laten slapen en toen gingen we op zoek naar een andere hond. Ik wilde graag een Bulgaarse herder, zoals Poetin heeft en zo zijn we in november bij RSDR terecht gekomen. We moesten uitzoeken uit 5 puppy’s, 4 broers en 1 zus. Met z’n vieren alle pups bekeken en Ernie werd het…geen Bulgaarse herder. Maakt niet uit, het is hetzelfde als met baby’s…je houdt toch wel van ze…

Hanneke kwam op huisbezoek, op verzoek van onze jongste zoon, voor de aanvraag van Ernie. Ze heeft een beetje uitgelegd hoe of wat en Ernie zou pas eind januari/begin februari naar Nederland komen. Ze vroeg of wij wilden fosteren (“plegen”) en wij zeiden JA.

 

In december kwam onze eerste pleeghond Velvet (nu Flynn). Wij wisten niet hoe of wat en zijn naar Spijkenisse afgereisd om hem op te halen, mogelijke adoptante was ook aanwezig. In een woord: super! Om te ervaren dat zo’n hondje de bus uit komt, even bijkomen in de tuin van Mevrouw Kip en daarna meenemen naar z’n “tijdelijke” huisje. Wij hebben pracht weken met hem beleefd en toen Anne-Marie hem kwam ophalen om hem mee te nemen naar zijn “eigen gezin” moesten we wel een traantje weg pinken!

Op een zaterdag ging Velvet weg en zondags kwam Nora (nu Lobke) bij ons in de “crisis”.

Goh dat was ook wat, ze was wat bang maar met oud en nieuw heeft ze zo genoten met al die “grote kids”, alleen die “knallen” vond ze niks. Ook met twee weken een nieuw gezinnetje gevonden en ze heeft het nu heel erg naar haar zin bij Nora en vriend (weer traantjes).

 In januari 2015 kregen wij Fiona (nu Sip) in de crisis. Dat was geen pup meer maar gewoon al “een hond”. Zij is hier amper een week geweest en werd toen meegenomen door “meneer John” naar haar eigen huisje. En…de traantjes blijven vloeien…

8 februari was het zover: Ernie (nu Taiga) onze eigen hond kwam aan.

Is toch heel anders dan “pleegjes” ophalen!!! Geweldig…eindelijk…Maar ja wij zijn wij en toen werd het juni.

 

Op 21 juni ons “pleegje” Iris opgehaald, dit keer in Aalst. Oh god, wat een knuffel van het eerste uur! Ze heeft een beetje stafford in d’r maar het was/is zo’n enorme lieverd! Gelukkig is Taiga heel tolerant en accepteert het maar allemaal. Min-puntje van Iris: katten kon ze niet horen, laat staan zien…Probleempje hier want de katten moesten ’s morgens naar boven en mochten ’s avonds als Iris naar bed ging naar beneden. Iris hebben we gewoon in de (kinder)box gezet, la er schuin bovenop en afgeschermd met dekens zodat ze de katten “echt” niet meer kon zien. Het was bloedheet en toen hebben we RSDR gebeld dat het echt niet kon i.v.m. de katten. We vonden het vreselijk, maar ze is in een ander “pleeggezin” terecht gekomen. Wij hebben haar weer een dagje/nachtje teruggekregen, want ze werd geadopteerd. Zag/voelde goed maar na een vier dagen moest ze door omstandigheden buiten haar om terug naar een ander “pleeggezin”. Heeft daar ook zo’n twee weekjes gebivakkeerd en toen….nieuw adoptiegezin! Weer effe bij ons geweest en heb ik Iris naar haar “toekomstige gezin” gebracht. Was geweldig en wij weten nu dat het goed gaat en dat Iris bij Ineke oud kan worden!

30 Augustus jl. weer naar Spijkenisse gereisd voor ons volgende “pleegje Aslan”. Mogelijke adoptant Ruud was er ook en heeft Aslan ter plekke geadopteerd en meegenomen naar zijn huis. Dit is toch het beste wat een hond kan overkomen?! 

Toen hebben wij direct een nieuw “pleegje” meegenomen Floki (nu Dex). Ach, ach, ach wat is het toch een scheet! Bijna drie weken hier gebivakkeerd en nu bij zijn eigen “gezinnetje” met Maaike. Ondertussen kregen we nog een “crisis” tussendoor “Muffle”. Door omstandigheden moest hij weg en kwam hier tijdelijk. Was wel erg druk met drie honden maar…verstand op nul en je komt er wel! Muffle heeft nu zijn “eigen huisje” gekregen bij Harrie.

Dit is ons “pleeg/crisis”-verhaal. Ons gezin bestaat uit Paps (Gerard), Mams (Marietje), Joey (23) en Mick (19), Taiga (hond, 1jr.), 11 kipsels, 2 Mamagaaien, 2 katten (Room en Juul). Met alle “pleeg/crisis” honden overleggen wij met onze kids, want voor hun wordt het ook anders en moet ook wel eens een beroep op ze gedaan worden (uitlaten, eten geven, spelen etc.).

Tot slot nog een advies van onze kant: denk er wel om: het is niet altijd rozengeur en maneschijn! Of je een hondje adopteert, pleegt, in crisis neemt, ze hebben allemaal een ding gemeen: ze zijn niet kant-en-klaar!!! Ze moeten zindelijk gemaakt worden, gesocialiseerd worden, sommigen zijn angstig, anderen frank en vrij en ga zo maar door. Trek er tijd, aandacht, geduld en veel liefde voor uit en je zult met de tijd merken dat je een “maatje voor het leven hebt”!!! Als je met problemen te kampen krijgt, na een dag of na een paar weken/maanden: GEEF NIET OP! Je weet waar je van tevoren aan begint, het is een hond met een “klein of groot rugzakje”, het komt een keertje boven (of niet), ga naar een hondenschool, hou hem/haar de eerste tijd aangelijnd en geef ze vooral heel veel liefde!!! Ze vinden alle honden in het algemeen lief/spelen, gaat goed, katten in een gezin is wat anders dan in de opvang en andere beesten: wennen ze wel aan!

Wij vonden het best wel emotioneel om van onze “pleegjes/crisis”-hondjes afscheid te nemen, maar het mooiste is: ze krijgen hun eigen plekje, zo hoort dat ook. Wij houden nog steeds contact met ze via de mail, telefoon, persoonlijk bezoekjes, whatsapp o.i.d. want het is zo mooi om te horen hoe het met ze gaat! Daar doet iedereen van de RSDR er het voor!!! En vergeet vooral de mensen in Bulgarije niet, die maken het allemaal mogelijk voor deze “straathondjes”!!!

de Brinkjes


“ik was op slag verliefd!”

september 2015

Ik keek op de site van RSDR mee met een vriendin die graag een hond wilde. De kids zeurden al jaren dat ze zo graag een hond wilden. Ik wilde ook wel, maar had toch mijn twijfels. Bij het zien van al die koppies was ik echter meteen verkocht. Ik kon niet kiezen uit 7 honden. Mijn kinderen hadden allemaal ook een andere favoriet,  dus vroeg het team van RSDR Nederland of ze een hond wilden kiezen die bij mijn situatie zou passen.

 

RSDR heeft me toen Marina geadviseerd. Marina was samen met haar moeder Myra, broertje Toby en zusje Doris gevonden toen ze 3 maanden oud was. Ik was op slag verliefd! In oktober 2013 is ze bij me komen wonen met een leeftijd van 9 maanden. De dag dat ze aankwam was de mooiste dag van mijn leven na de geboorte van de kids ;). Ze heeft echt mijn leven verrijkt!Haar moeder is overigens ook in Nederland geadopteerd inmiddels gelukkig. 

 

Blanka Ristic


“Echt een kanjer, we zijn superblij met haar!”

september 2015

Nandi was in Bulgarije enorm bang en timide. Na een lange reis van 2 dagen kwam ze als pup aan in Nederland. Eerst was ze wat bang, maarja dat is logisch na zo’n lange reis en vreemde mensen die je aaien. Al vrij snel ontdooide ze gelukkig. Op de terugreis in de auto lag ze alleen maar te slapen, tegen onze zoon aan. De kennismaking met onze andere hond thuis ging ook supergoed. Het klikte meteen tussen Nandi en Balou. Ik denk dat wij een lot uit de loterij hebben met onze Nandi, want het ging echt meteen boven verwachting goed allemaal. We hebben regelmatig honden opgevangen, maar die waren echt niet zoals haar. Ze was al zindelijk, gehoorzaam en bleef braaf in haar mand liggen als we eten. Het enige was dat ze de eerste week wat diarree had, wat op zich ook niet gek is na de reis, ander voer etc. Gelukkig hielp de Panacur goed en was het snel over.

 

Ze is ook al een paar keer los geweest op het veld naast ons huis. Lekker even rennen met haar grote voorbeeld Balou. Ze komt keurig weer terug bij je en verliest je niet uit het oog. Ook zwemmen vind ze heerlijk. Nandi kan alleen nog wat angstig zijn voor vreemde geluiden, zoals scooters bijvoorbeeld, of grasmaaiers. Gelukkig lijkt ze er snel aan te wennen.

Nogmaals we hadden echt niet verwacht dat ze zo snel zou aanpassen en bijvoorbeeld zindelijk zou zijn. Ik ben er van overtuigd dat zij zo is geworden, dankzij de medewerkers van RSDR in de opvang. Regelmatig persoonlijke aandacht voor alle honden en aan de riem wandelen, dat doet ze goed. Ook de ontvangst toen we Nandi gingen halen was perfect geregeld en een warm welkom. Dat was met onze andere adoptiehond van een andere organisatie wel anders!

Echt een kanjer en we zijn superblij met haar! Ik heb dus eigenlijk geen negatieve opmerkingen, alleen maar positief, sorry!

Groetjes Alie de Boer


“ik was meteen verliefd!”

augustus 2015

In 2013 wilde ik graag weer een hond en ben ik eerst gaan kijken in de asielen in Nederland. Wat ik daar vooral tegenkwam waren vooral Staffords en pitbulls en dat zijn niet mijn soort honden. Ik heb altijd Duitse herders en vuilnisbakkenrasjes uit het asiel gehad dus zocht ik verder. Een vriendin van mij had een hond uit Spanje geadopteerd en zo ben ik bij honden uit het buitenland gaan kijken. Ik kwam al snel bij RSDR terecht en zag daar foto’s van de redding van het nest van onder andere Harley (voorheen Sabu). Ik was meteen verliefd!

 

Na alles nog een tijdje heel goed overwogen te hebben, heb ik het aanvraagformulier ingevuld voor Harley en al snel was de hele procedure rond en kreeg ik toestemming Harley te adopteren. Op zondag 26 mei 2013 kon ik hem op komen halen in Spijkenisse bij Jenny en Ineke. Een hele spannende maar ook gezellige dag!

Vanaf de eerste dag ging het goed met Harley, alleen was hij wel erg bang voor harde geluiden. Ook moest hij nog leren om te gaan met verkeer. Gelukkig ging dat snel beter en nu is hij totaal niet meer bang en gaat hij regelmatig gezellig mee in de bus, auto of zelfs trein. Alleen vuurwerk vind hij nog steeds eng.  Alleen thuis zijn gaat ook steeds beter en met veel geduld en liefde gaat het elke keer een stapje vooruit.

Harley is een geweldig lieve hond, erg sociaal naar andere honden en katten. Hij is ook helemaal gek op kinderen en kan soms nog lekker ondeugend zijn haha, een heerlijke hond dus! Ben nog steeds erg blij dat ik de beslissing heb genomen om via RSDR een hond te adopteren!

Groetjes Else Spruit-Verstijnen en een poot van Harley!


“Memphis is een echte lieverd”

juli 2015

Graag wil ik mijn RSDR hond Memphis (voorheen Mechka) in de spotlight zetten. Waarom? Omdat ik gewoon verliefd op hem ben! Dieren zijn mijn passie, dus mijn vriendenkring bestaat uit dierenliefhebbers. Iemand van hen deelde het verhaal van Khaleesi waardoor ik RSDR ben gaan volgen. Vooral de inzet en toewijding van de familie Rowles vond ik heel bijzonder.

 

In een filmpje zag ik ergens op de achtergrond een hond die mij raakte. Ik had een paar maanden eerder mijn Newfoundlander meisje op hoge leeftijd moeten laten inslapen en zonder het zelf bewust te weten was ik op zoek naar een lobbes om dat lege plekje in mijn hart te vullen. Ondanks het feit dat ik zelf vrijwilliger ben bij een organisatie die honden redt in Roemenië, viel ik dus als een blok voor hem. Memphis was al geadopteerd geweest maar omdat hij probleemgedrag zou vertonen, was RSDR wat terughoudend met mijn aanvraag. Iets in mij zei dat ik door moest zetten en dat ik hem kon bieden wat nodig was. Wij hebben nog een heel stabiel en lief herderteefje Summer en we hebben heel veel ruimte. En al zeg ik het zelf, veel ervaring met honden en liefde te over.

Vorig jaar zomer kwam Memphis mee naar Nederland. Ik zag meteen de liefheid in zijn snoet. Niets mis met deze hond. De eerste avond lag hij al tussen onze 6 katten in de kamer te slapen bij Summer. Al snel liep hij helemaal vertrouwd mee met de wandelingen. Het helpt natuurlijk dat ik in het bos woon en ze hier heerlijk kunnen rennen. De 2 honden gaan met mij mee hardlopen, overal mee in de auto en mee paardrijden. Memphis loopt altijd voorop, dan kom ik te paard en Summer loopt achterop te hoeden. Dit hebben de honden zelf bepaald. Dieren zijn zo mooi, zo puur en geven zelf aan wat goed is.

Memphis is een echte lieverd, zit geen greintje kwaad in. Het is gewoon een grote lobbes die zijn energie kwijt moet kunnen en graag zijn eigen weg gaat. Niet een hond die je kort moet houden. Bij het wandelen loopt hij zijn eigen pad, maar houdt mij altijd in de gaten. Het is een heerlijk beest en een perfect maatje voor mij en Summer. Zij is helemaal opgebloeid door hem en ze zijn onafscheidelijk. Geredde dieren zijn geweldig. Zij zijn zo dankbaar. Ik zou hem voor geen goud meer willen missen!

Karine de Potter juli 2015